2879. Ciążowe perypetie, cz. 5 prawie wymiotne bekanie

Witajcie!

Dziś czas na kolejną porcję ciążowych perypetii.

Tu były poprzednie posty z tej serii:  Klik! (jadłowstręt), Klik! (zaparcia), Klik! (widmo dawnych zaburzeń odżywiania), Klik! (hemoroidy).

Teraz przyszła pora na najdłużej dręczące mnie dolegliwości, czyli prawie wymiotne bekanie. 

Zacznę od tego, że w sumie od zawsze, mdłości z wymiotami są uważane za jedne z głównych objawów ciąży.

W każdym poradniku, artykule, mądrościach ludowych jest wzmianka o tym, że jak kobieta oczekuje dziecka, dostaje srogich komplikacji żołądkowych, najczęściej poranną porą. Polega to mniej więcej na tym, że na sam zapach, smak jedzenia, ciężarna pędzi do wc, gdzie to - chcąc nie chcąc - duma nad sensem ulatującej z jej trzewi treści żołądka.

 Po tejże czynności następuje pewna ulga... aż do następnego posiłku lub wyczucia jakiejś newralgicznej woni.

Mając więc w pamięci te wszystkie informacje, gdy tylko dowiedziałam się o ciąży, od razu byłam gotowa na walkę z nudnościami.

Zaopatrzyłam się w zapas nawilżających chusteczek (na wypadek ubrudzenia się), gum miętowych (a nuż złagodzą mdłości) i zmieniłam używane do tej pory perfumy (Narcisio Rodriguez for Her) na lżejsze (D& G Light Blue). 

Nie muszę więc mówić, jakie było moje zdziwienie, gdy przez pierwsze prawie dwa miesiące nie miałam ani grama mdłości.

Dosłownie nic.

Mogłam jeść i pić i wąchać wszystko dookoła (nawet żuli w mpk), bez żadnej szkody dla moich kiszek.

Wszystko jednakże zmieniło się, gdy wkroczyłam w trzeci miesiąc stanu błogosławionego.

Tu zaczęła się jazda bez trzymanki.

Jej początek pamiętam doskonale, bowiem spożyłam na niedzielny obiad pieczone ziemniaki z podsmażoną na oleju białą kiełbasą.

Nie minęło pół godziny od wspomnianego wyżej posiłku, gdy to zaczęło mi się nagle odbijać kiełbasianym mięsem, w kubkach smakowych poczułam nieprzyjemny posmak takiego jakby na wpół przetrawionego jedzenia i cały obiad podszedł mi do gardła.

Poleciałam do toalety... gdzie spędziłam mniej więcej pół godziny walcząc z odruchem wymiotnym i uporczywym bekaniem. 

Oczywiście skończyło się na tym, że nic nie zwymiotowałam, wyplułam tylko trochę śliny.

Po tym wszystkim wróciłam do stołu, wypiłam ciepłą herbatę z miętą... i za chwilę gnałam powtórnie do wc, dręczona prawie wymiotnym bekaniem...

Taki stan rzeczy utrzymał się aż do wieczora i systematycznie zaczął się powtarzać co dnia, niezależnie od tego co jadłam i piłam.

Myślałam początkowo, że jest to stan li przejściowy pomiędzy nudnościami właściwymi, a jakąś mocną odmianą zgagi. Zmieniłam jednak o tym zdanie, gdy przez kolejne miesiące cały czas borykałam się z tym samym bekającym problemem i ani razu nie zwymiotowałam, jak należy.

Obecnie jestem w 7 miesiącu ciąży i opisane wyżej dolegliwości nieco zmalały.

Dalej od czasu do czasu najdzie mnie seria nieprzyjemnego odbijania, ale nie jest to już na tyle męczące, jak było wcześniej.

Zastanawiam się jednocześnie, czy taka forma perypetii żołądkowych, jaka mnie dotknęła nie jest czasem gorsza niż tradycyjne mdłości...

Już bym serio preferowała zwymiotować kilka razy i mieć chwilową ulgę, niźli warować jak pies przy wc w oczekiwaniu na kolejnego beka, podczas którego a nuż puszczę pawia...

A Wy kobietki miałyście mdłości podczas ciąży?

obrazek stąd: Klik!

Kathy Leonia