Witajcie!
Dziś czas na ostatnią już część ślubnych perypetii wszelakich przypałów pełnych.
Tu były
wcześniejsze części: Klik i Klik i Klik! i
Klik!
To co się jednak wydarzyło przez ostatni tydzień przed tym Wielkim Dniem, można spokojnie opisać w jakiejś książce.
Ale po kolei.
Jakieś dwa tygodnie przed ślubem - dla niewtajemniczonych przypominam: ślub miał być w sobotę 25.07, a przyjęcie w niedzielę 26.07 - nagle okazało się, że być może uda się zorganizować wszystko w jeden dzień.
Przez wiadomą sytuację zdrowotną, para która uprzednio miała zarezerwowany termin sobotni, zdecydowała się ostatecznie zrezygnować z uroczystości.
A to było nam bardzo na rękę!
Tak więc, gdy dostaliśmy potwierdzenie, że terminy ślubu i przyjęcia się zgrają ze sobą, wpadliśmy od razu na spontaniczny pomysł, a czemu by nie zorganizować kapeli.
Wszakże goście nie będą tylko siedzieli przy stole i jedli, bo to nie sposób wytrzymywać tyle godzin bez ruchu.
I tu dzięki koledze Męża, ogarnęliśmy dosłownie z dnia na dzień bardzo zacnego muzyka, który nie dość, że zgodził się na występ na kilku godzinnym przyjęciu, to jeszcze zgrał się bardzo z naszymi gustami muzycznymi. A i w międzyczasie - nie wiem jakim cudem doprawdy się to udało - mieliśmy też okazję posłuchać na żywo jego występu.
Jak będzie zespół to i pierwszy taniec musi być!
Co z tego, że nikt z nas na kurs tańca nie chodził.
Od czego są Internety.
Układ do naszej piosenki
Ready to Fly został wymyślony na roboczo w parku przy łódzkiej Manufakturze.
Przez jakiś tydzień ćwiczyliśmy taniec dwa razy w tygodniu, a ostateczna wersja została zaklepana na dzień przed ślubem.
Podobna szybka akcja miała miejsce z sukienką.
Niby miałam kreację gotową i czekającą na mnie już od jakiś trzech miesięcy - kiecka kupiona oczywiście na promocji na Allegro - ale jakieś dwa tygodnie przed ślubem, moja mama wpadła na spontaniczny pomysł, że ona mi sukienkę uszyje.
Materiał do kreacji - symboliczny, bo jeszcze organizowany przez ś.p. Dziadka mego, który był krawcem.
To taki jakby prezent od Dziadka, którego już z nami nie ma.
I mimo, że wszystko odbyło się naprawdę w wielkim pośpiechu, spontanie i iście na ostatnią chwilę to dzięki Bożej Opatrzności, udało tak jak trzeba.
Sukienka, poprawiana jeszcze na dwie godziny przed ślubem, oczarowała wszystkich.
Skromna, marszczona w pasie, z wielką koronkową kokardą i takimż ręcznym obszyciem na dole, wywołała pytania, gdzie została kupiona.
Nasz pierwszy taniec, wyuczony na totalnym luzie i relaksie, wyszedł tak zacnie, że goście się pytali, w jakiej szkole tańca uczyliśmy się kroków.
Dekoracja Kościoła, zaklepana na tydzień przed samym Ślubem, wpisała się idealnie w klimat bukietu ślubnego (biała eustoma i bordowe goździki) i naszych estetycznych preferencji zdobienia.
Zespół, który rozruszał wszystkich gości, nie powodując urazu disco-polo ani przyśpiewkowej zgagi, spisał się na medal.
Stare, dobre kawałki z lat 80-tych i 90-tych sprawiły, że cała sala bawiła się kulturalnie, z klasą i z uśmiechem na ustach.
Jedynym mankamentem uroczystości był niejaki pociotek-wujaszek, który już po godzinie spił się był na belę i pół imprezy darł się na głos, że kiedyś to były czasy, a teraz to bez sensu, bo nikt z nim nie chce pić.
Kathy Leonia
PS. I na koniec dodam, że mimo twardego postanowienia, że nie będę płakać... przepłakaliśmy wraz z mężem całą Przysięgę.
Z tego wielkiego wzruszenia i emocji, łzy polały się po prostu same i żadna chusteczka nie mogła ich zatamować.
Wraz z nami, ryczeli wszyscy goście.
Także było mokro.
