2892. Ciążowe perypetie, cz. 6 ruchy dziecka

Witajcie!

Dziś kolejna odsłona ciążowych zmagań.

Tu były poprzednie części:  Klik! (jadłowstręt), Klik! (zaparcia), Klik! (widmo dawnych zaburzeń odżywiania), Klik! (hemoroidy), Klik! (prawie wymiotne bekanie).

Tym razem skupimy się na czymś niezwykle emocjonalnym i wzruszającym dla każdej kobiety będącej w stanie błogosławionym, czyli ruchach dziecka.

Może zacznę od tego, że mądre książki powiadają, że tak naprawdę zarodek w brzuchu mamy rusza się już od pierwszych tygodni swojego żywota. Ową aktywność widać także na początkowych badaniach USG, gdzie to nasz mały bąbelek przemieszcza się z jednej strony macicy na drugą iście z prędkością światła. Tak zwane ruchy prenatalne to nic innego jak codzienna gimnastyka szkraba, dzięki której wzmacniają i kształtują się jego mięśnie, kości i stawy.

Wiadomo jednak, że kobieta nie jest stanie od samego początku wyczuć grasowania potomka z powodu zbyt małych gabarytów. Dopiero, gdy z upływem czasu wymiary dziecka się powiększają, wtedy też i jego aktywność staje się bardziej zauważalna.

Zwykle przypada to na 20 tydzień ciąży.

Jak to było u mnie?

Ja tak naprawdę hasanie malucha poczułam pierwszy raz już w 18/19 tygodniu.

Początkowo wzięłam to za tzw. ruchy kiszek; dopiero potem się skapnęłam, że to jednak nie trawienie obiadu, ale dziarskie fikołki dziecka.

Muszę Wam powiedzieć, że to wczesne poruszanie się potomka w środku jest tak dziwne do opisania, że aż nie wiem, jakich użyć słów, aby oddać to, co się wtedy czuje.

Miałam nieodparte bowiem wrażenie, że zamieszkał u mnie w brzuchu jakiś dorodny motylek, albo ptaszek, który od czasu do czasu sobie nabiera ochoty na fruwanie i rozkładając skrzydełka, łaskocze mnie nimi ze wszystkich stron.

Takie delikatne gilgotki odczuwałam mniej więcej do 23 tygodnia, po którym to zaczął się aktywować cięższy kaliber doznań.

Ni stąd, ni zowąd, szanowny maluch zaczął walić coraz wyraźniejsze kopniaki, a jego migracje wewnętrzne stały się coraz bardziej zauważalne.

Już nie było to łaskotanie, ale zdrowe pacnięcia i to z przytupem.

Obecnie, czyli 31 tydzień, dzidzia dalej dziarsko sobie sadzi kopy.

Ich siła zwiększa się z każdym dniem, przez co czasami - zwłaszcza w nocy - czuję się styrana i sponiewierana, jakbym przebiegła kilka kilometrów.

Co zatem świadczy o tym, że maluch jest tak aktywny?

Czy to dobrze, czy źle?

Cóż, niezawodne Internety mówią, że jak dziecko jest bardzo ruchliwe w brzuchu, to i takowe będzie po porodzie.

Ot żywe sreberko!

Ja natomiast mam cichą nadzieję, że skoro maluch teraz szaleje, to potem po urodzeniu będzie sobie grzecznie spał!

A u Was Mamuśki jak to było?

Kathy Leonia