Witajcie!
Jestem na kwarantannie.
Od zeszłego tygodnia.
Jak do tej pory skutecznie udawało unikać mi się tego nieprzyjemnego stanu, natomiast w momencie, gdy w ubiegły poniedziałek się dowiedziałam, że koleżanka z sekretariatu otrzymała wynik pozytywny, tak odwrotu nie było...
Na początku, gdy powyższa wirusowa wiadomość wyszła, zostało przeprowadzone Wielkie Śledztwo, kto kiedy, jak długo miał styczność z covidową koleżanką.
Zeznania wszystkich spisano do kajeciku dyrektorskiego, w efekcie czego uchwalono, że mamy udać się do domu i się odseparować od reszty szkoły.
Coby obserwować swoje zdrowie.
I tak oto zostałam wysłała przez dyrektorkę na przymusową odsiadkę domową... wraz z połową innych pracowników administracji szkoły.
I siedzimy sobie w domu.
Oczywiście każdy w swoim.
Jest śmiesznie.
Po 24 godzinach od momentu zgłoszenia sanepidowi naszej kwarantanny, otrzymałam telefon z jakiegoś warszawskiego automatu, że jestem na kwarantannie (o ciekawostka!) i mam stosować się do zaleceń i nie opuszczać miejsca pobytu pod żadnym pozorem, nawet aby wynieść śmieci.
A przy okazji, żeby mi nudno nie było, czym prędzej zainstalować muszę aplikację "kwarantanna domowa".
Bo to konieczne, obowiązkowe, a jak tego nie zrobię to będzie kara.
Sroga.
Pieniężna.
No chyba, że smartfona z Internetem nie mam, to wtedy mogę złożyć stosowne pismo przez Internet (sic x2, bo osobiście przecież nie mogę), ale jakbym śmiała próbować wykiwać naszą władzą, to ponownie grozi mi kara.
Sroga.
Pieniężna,
I więzienie, za składanie fałszywych oświadczeń.
Pomna powyższego ryzyka i nie chcąca stracić Wielkich Pieniędzy, aplikację ową więc założyłam.
Bawię się z nią świetnie.
Ale o przypałach aplikacyjnych może napiszę już w drugiej części...
...bo tymczasem muszę cyknąć sobie selfie.
Kathy Leonia
