Witajcie!
Dziś dokładnie mijają dwa miesiące, odkąd ostatni raz miałam w ustach coś słodkiego.
Skąd taka decyzja i takie wyrzeczenie?
Ano stąd, że odkąd leczę się na grzybicę pochwy, słodycze są zakazane, nawet śladowa ilość, gdyż cukier w nich zawarty powoduje zaognienie dolegliwości, czyt. świąd nie do zniesienia...
Nie muszę mówić, że dla mnie, jako dla żelkowej i czekoladowej maniaczki diagnoza taka była straszna.
Jak to bez niczego słodkiego?
Bez jednego żelusia, bez jednej kostki czekolady?
A co z lodami, słodkimi napojami, owocami?
Umrę i uschnę na wiór z tęsknoty za słodkim...
I początkowo tak było.
Pierwszy tydzień bez słodyczy był bardzo ciężki.
Śniły mi się czekoladki, cukierki, lody i napoje, a na jawie wciąż wzdychałam do osób na ulicy jedzących batoniki czy loda.
Aby pozbyć się palącej potrzeby kupienia sobie czegoś słodkiego, piłam hektolitry wody.
Wiadomo: pełny brzuch nie domaga się słodkich pożywek.
Drugi tydzień był już w miarę ok.
Dalej miałam ślinotok na widok słodyczy na półkach sklepowych, ale bez problemu omijałam kuszące mnie przekąski.
W mojej diecie antycukrowej pomogła mi także regularność spożywanych posiłków.
Jadłam mniej więcej co trzy godziny.
Śniadanie, drugie śniadanie, obiad, przekąska i kolacja.
Dzięki temu nie byłam poddawana ssącemu uczuciu głodu i kontrolowałam swój apetyt.
Teraz po dwóch miesiącach, gdy sytuacja z grzybicą jest w miarę opanowana i ma się ku lepszemu powoli pozwalam sobie na coś słodkiego... ale li z fruktozą.
Czereśnie, maliny, borówki, pomarańcze idealnie zaspokajają moje potrzeby.
Do słodyczy natomiast przestało mnie ciągnąć w ogóle.
Jestem na tyle pełna silnej woli, że potrafię bez problemy odmówić kumplowi z pracy, który dzień w dzień pożera paczkę żelek czy tabliczkę czekolady.
Myślę, że dzięki diecie antycukrowej wyleczyłam się z porządnego słodyczoholizmu, który wcześniej poważnie zagrażał mojej wadze i ząbkom (od stycznia do maja +4 kg, teraz natomiast znów odzyskałam dawną wagę).
A Wy jak stoicie ze słodyczową manią?
Kathy Leonia
