636. Wieści z frontu.

Witajcie!

Tym, którzy byli spragnieni informacji o Leonie, powiadam, że ów żyje i jeszcze dycha. 
Trochę sobie poryczał i pochlipał, trochę powspominał i ponarzekał egzystencjalistycznie, ale dziś już jest lepiej.

Po głębokiej zadumie, doszłam bowiem do wniosku, że tak widocznie być musiało i nie ma co rwać kudłów z głowy przez jakiegoś głupka nieogarniętego życiowo.
 Nie ten, to inny obiekt się znajdzie.
Najważniejsze, to trzymać się swoich założeń i wierzyć, że gdzieś tam na mnie czeka ten Ktoś Idealny.

Tak się ma forma emocjonalna.

Co do stanu zdrowotnego z kolei - tu jest nieco gorzej, gdyż, najprawdopodobniej przez weekendowe złe emocje i zbyt długie ryczenie na dworze, Leona dopadły hordy wściekłych wirusów.

W wyniku czego, jak łatwo się domyśleć, przypałętały się zaraz objawy typowe dla zapalenia gardła, tj. ból mięśni, zanik głosu, ogólne wkurzenie i słabość organizmu. 
Muszę zatem się regenerować nie tylko duchowo, ale i cieleśnie...

Liczę, że normalny terminarz i częstotliwość postowa powrócą w okolicach końcówki tygodnia. 
Tymczasem musicie się jeszcze uzbroić w cierpliwość.

Dziękuję za wszystkie miłe słowa i wyrazy otuchy.

Kathy Leonia