616. Radość, a nie smuteczek!

Witajcie!

Zdałam.
Zdałam!
Zdałam prawo jazdy!!!

Co prawda za ósmym razem, ale liczy się przecie efekt końcowy.
Pokonałam tym samym łódzki system rękawa, górki, wyprzedzania, parkowania, zawracania i dziwnych innych manewrów drogowych.

Nie byłam jednakowoż do końca pewna, czy mi się to powyższe wszystko uda zaliczyć poprawnie.
Czy egzaminator będzie na tyle łaskawy i da mi szansę, by się wykazać na trasach, które znałam i które wiedziałam jak pokonywać.

Na szczęście dostałam drogi i zakręty, które ćwiczyłam do bólu i do porzygu z instruktorem - czyli Stoki, Doły i Lumumbowo.

Oprócz przejazdu tu i ówdzie, miałam także chyba wszystkie możliwe zadania do odhaczenia, łącznie z parkowaniem skośnym, zawrotem na skrzyżowaniu, wyprzedzaniem, jazdą po rondzie, zatrzymywaniem się na wysokości znaku.

Starałam się być skupiona i oddychać normalnie, ale serce waliło jak oszalałe, aż egzaminator mówił do mnie kilkukrotnie, żebym się wyluzowała.

I z takiego oto napiętego stanu duchu, ocknęłam się dopiero niejako w momencie, gdy już zjeżdżaliśmy do WORDU.

Wtedy oto zaparkowałam zgrabnie prostopadle przodem, a pan egzaminator z niejaką nonszalancją wyciągnął papiery, podumał chwilę, odhaczył to i owo, po czym wypełnił arkusz oceną POZYTYWNY.
A ja wtedy poczułam, że płaczę.

Ale nie były to znów łzy rozpaczy, tylko szczęścia.

Nadal jednakże nie wierzę, że to już za mną.
Że jestem w końcu po tym wszystkim...

Idę teraz ochłonąć i ogarnąć się, by następnie pojechać do Wydziału Komunikacji, aby dopełnić kwestii formalnych odnośnie upragnionego plastiku.

A to dla Was.
Za wsparcie i moc dobrych słów:

Kathy i Leon

PS. Dla tych, którzy pytali się odnośnie łódzkiej auto szkoły, powiem krótko - polecam autoszkołę pana J. Walczaka.