767. Dziś Leona jubileusz!

Witajcie!

Wczoraj smuciłam się z powodu zdechłego w dziwnych okolicznościach komputera, którego nawiasem mówiąc kopanie w klawiaturę i uderzenia młotkiem po obudowie nie pomogły zreanimować.
Dziś z kolei żałość mnie bierze z powodu wieku.

O godzinie 4.20 stuknęło mi bowiem 27 wiosen.
Co jest dziwne, nie czuję w ogóle się na swoje lata.

Mam wrażenie, że zatrzymałam się fizycznie i mentalnie gdzieś w okolicach 20 roku żywota.
Że jestem beztroską studentką, że znów czeka mnie w październiku kolejny etap edukacji,  że gdzieś w perspektywie mam konieczność odbycia praktyk na uczelni...

Kompletnie i ewidentnie nie dociera do mnie fakt, że lata lecą, wiosny przemijają, zimy nadchodzą i jesienie płyną.
Powinnam już była dawno w międzyczasie hajtnąć się, mieć własny dom, kota i dziecka.
O samochodzie i napisaniu własnej księgi życia nie wspominając...

Tak mogłabym sobie dywagować w nieskończoność, jednakże szczerze mówiąc przeraża mnie ten upływający czas.
Te uciekające przez palce miesiące, tygodnie, dni i godziny...
Nic się już nie powtórzy, ani nic nie zawróci w tej szalonej gorączce; pędzimy bowiem na oślep gdzieś dalej i dalej...

Zadaję sobie więc pytanie gdzie jest to moje miejsce we wszechświecie i co powinnam robić, by być spełniona i szczęśliwa.
Co będzie ze mną za rok, za dwa.
Czy się ustabilizuję w końcu emocjonalnie i dam komuś coś z siebie?

Jaki to paradoks egzystencji swoją drogą, że będąc małych dzieckiem chce się dorosnąć jak najszybciej, podczas gdy starzejąc się, pragnie się z desperacją powrócić do czasów szczenięcych...

Kathy i stary już Leon