702. Ufff, czyli obyło się bez ofiar!

Witajcie!

Szybki wypad na działkę za miastem dobiegł końca.

Trochę się napowietrzyłam, trochę słońca zakosztowałam, trochę mnie robale pogryzły.
Ale było warto.
Czuję się zrelaksowana, wypoczęta i taka naładowana naturą.
Nie żałuję nawet wczorajszego wstania o poranku, stresowego pakowania naprędce, ogólnego niewyspania i końcowego później zmęczenia.

Co do szosowych kombinacji drogowych donoszę z dumą, że nikogo nie zabiłam.
I tu mam na myśli zarówno ród człowieczy jak i leśnych mieszkańców.

Całą odległość z jednej działki na drugą - ok. 160 km - zaliczyłam prawie sama.
Wsparcie, a raczej zabranie mi kierownicy przez mamę, było tylko w newralgicznych momentach takich jak: wyjazd/wjazd z garażu i wyjazd/wjazd na posesję.

Gdy już szczęśliwie wyjechałam natomiast na trasę, jechało mi się cudownie.
Byłam panem świata i szosy!
Kilometry znikały pod kołami, wiatr z okna rozwiewał grzywę, a serce wypełniała radość i duma, że warto było zdawać to prawo jazdy.

Miałam co prawda kilku sytuacji niezbyt zgodnych z przepisami o bezpieczeństwie drogowym - zdechnięcie silnika na światłach i przejechanie linii ciągłej podczas wyprzedzania pijanego majową porą rowerzysty - ale jak na pierwszy raz myślę, że nie było to aż takie źle.

Gorzej przedstawiała się sytuacja psychiczna współpasażerów moich, gdyż mama przez całą trasę, za każdym zakrętem czy hamowaniem, miała wizję, że się rozbijemy.
Dziadek z kolei, początkowo gromko wiwatując Leonowi podczas manewrów, zaczął po kilku kilometrach  pogawędkę o nagłych i niewyjaśnionych wypadkach w rodzinie.

Wszystko się jednakowoż udało, dojechaliśmy i wróciliśmy w jednym kawałku.
Teraz nie mogę doczekać się kolejnej możliwości kierowania pojazdem rodzinnym...
Bo na swoje własne cztery kółka muszę jeszcze odłożyć trochę grosiwa...

A u Was jak majówka przebiega?

Kathy i Leon