545. O Leonie bez mocy padniętym...

Witajcie!

Nie wiem jak Wy, ale ja dziś czuję się po prostu jak balonik, z którego wypuszczono powietrze.

Od rana chodziłam niczym naćpane zombi obijając się czasem o ścianę w boksie, o kursantów czy wręcz o szefową.
Myślałam, z początku, że to ino zwykłe zmęczenie organizmu spowodowane stresem czy brakiem snu i przejdzie szybko po kawie.

Zapodałam więc sobie dla kurażu solidną, poranną dawkę kofeiny, ale o dziwo nic to nie dało.
Zamulenie jak wlazło tak nie przechodziło.
Im godziny mijały, tym czułam się coraz bardziej bez sił.

Jak przez mgłę obsługiwałam dziś petentów i udawałam bardzo wydajną pracownicę.
W takim oto stanie rozpaczy ledwo wytrzymałam do końca robocizny i ostatkiem mocy dowlokłam się do tramwaju wiodącego do domu.

Jak dotarłam do chałupy, tak padłam.
Dopiero teraz nieco się ocuciłam i nadaję do Was.
Nie ma to bowiem czasem się wyżalić w szerokim świecie Internetu.

Od razy człowiekowi lepiej.
Już nawet zaczyna myśleć logiczniej nad kolejnymi - bardziej konstruktywnymi - postami.

Tymczasem trzymajcie się ciepło i niech moc Was nie opuszcza!

Kathy i padnięty Leon