449. O smutnym powrocie do rzeczywistości, czyli refleksja krótka nad losem pracowniczym...

Witajcie!

Pierwszy dzień po urlopie był ciężki.
Był wręcz masakryczny...

8 godzin ciągnęło się jak flaki z przeterminowanym olejem, gdyż co 10 minut patrzyłam na zegarek z nadzieją w duszy, że to zaraz koniec mojej zmiany nastąpi.
I jakież to rozczarowanie przeżywałam za każdym takim razem, na prawdę smutną, że przecie godzina 14 tyle ma się do godziny 21 jak wół do smoka.

Szefowa, też nie sprzyjała moim gorzkim, akomodacyjnym starciom pourlopowym z rzeczywistością.
Miast kawkę mi zrobić - wszak głowa firmy winna dbać o dobro pracowników, a już zbolałych pracowników zwłaszcza - to patrzyła się na mnie z miną mało współczującą i z przekąsem kręciła głową.

"Przecie tyle czasu miałaś, żeby wypocząć! Do roboty, żwawo!"

Cóż było począć na takie słowa gorzkie?
Ano nic...
Leon rękawy musiał zakasać, łepetyną poruszyć żwawo, przemyć skronie zimną wodą i działać...
Nikt nie użali się nad nim, że się od robocizny odzwyczaił.

I w tym miejscu tak oto powiadam Wam, że 2 tygodnie to stanowczo za mało, by odpocząć!
Urlop winien trwać przynajmniej miesiąc, w tym: 2 tygodnie wolnego i dwa tygodnie tzw. zapasowe.

Myślę, że wtedy wydajność, jak i siły witalne pracowników wzrosłyby o milion pięćset w skali PKB.

Kto za, kto przeciw, kto się wstrzymał?

Kathy i Leon

PS. Jeśli ktoś chciałby znaleźć się w zaszczytnym gronie tych person, jakich obserwuję, proszę pisać! Mam wielkie i tragiczne opóźnienia, jeśli chodzi o dodawanie ludzi do obserwowanych blogasków...