155. O bombie, która w Łodzi była...

Witajcie!

Kilka dni temu - bodajże w środę wieczorem - byłam świadkiem wielce groźnego i jakże ścinającego krew w żyłach wydarzenia.
Z początku nic nie zwiastowało takiego feralnego zakończenia dnia.
Ot miły, deszczowy spokojny wieczór.

Wszystko zmieniło się ni stąd ni zowąd, gdy towarzysząca mi od trzech godzin koleżanka, zmęczona gadaniem o marności świata i plotkowaniem o sensie życia, wyraziła chęć udania na lody do Galerii Łódzkiej.
Będąc również spragniona chłodnych, słodkich wrażeń, zgodziłam się na ów niecny dla żołądka plan i z rozkopanej Piotrkowska street poszłyśmy w kierunku Centralu, ku Galerii.

Gdy tak szłyśmy i wymieniałyśmy okolicznościowe uwagi o tym, która wypatrzyła większą dziurę w przebudowanej ulicy, nagle zamarłyśmy z niepokoju.
 Oto do naszych uszu doszedł straszliwy pisk zatrzymywanych samochodów, charakterystyczne dźwięki karetek pogotowia oraz straży pożarnej.
W tej samej chwili - na wysokości pizzeria Centro - zobaczyliśmy przed sobą tłum przepychających się ludzi, którzy wyrażali protest i sprzeciw na widok rozwijanej przed ich oczami taśmy policyjnej.

Armagedon!

Niestety, mimo planów szybciej ucieczki z miejsca zgromadzenia, zostałyśmy przechwycone przez panów milicjantów i zagnane do miejsca zza taśmą.
Na moje pytanie czemu strażnicy miejscy robią ten cały zamęt, pan miły rzekł, że ktoś podłożył tajemniczo wyglądający pakunek pod Urzędem Marszałkowskim - jakieś 100 metrów od miejsca, gdzie był tłum ludzi - i dla własnego bezpieczeństwa należy trzymać się z daleka.
 I przejścia nie będzie, dopóki ładunek nie zostanie rozbrojony.
 Czekamy więc na saperów.

Po tychże słowach przedstawiciela miejskiego nagła cisza zapadła wśród tłumu.
Jakaś kobieta rozpłakała się i z boleścią w głosie wyznała, że zostawiła włączony komputer w pracy i to pewnie może podwoić siłę wybuchu.
Drugi gość rzekł, że niechybnie rzuci go żona, bowiem umówił się z nią pół godziny temu a tu nie ma przejścia.

Panika, boleść, szeptanie rachunku sumienia i żalu za grzechy.
Co robić, co robić.

Stoimy, czas mija, deszcz pada, zimno mi w cztery litery.
 Odechciało się nam lodów...

Teraz oby tylko jak najszybciej opuścić miejsce bombowe i bezpiecznie znaleźć się poza zasięgiem ładunku...

I tak oto w złowrogich nastrojach czekaliśmy na saperów około 2 godziny.
Przyjechali w wielkim, tajniackich wozie, zabrali gdzieś ów pakunek i pojechali w siną dal - otoczeni korowodem policji, karetek i strażaków, aby go gdzieś zdetonować.
Po tym zdarzeniu przejście zostało odblokowane i można było bezpiecznie iść dalej...

Następnego dnia okazało się, że w pakunku były... książki a nie bomba.

Nie mniej jednak przeżyte chwile grozy sprawiły, że poczułam się przez chwilę jak bohaterka jakiegoś filmu sensacyjnego.

Dla zainteresowanych udokumentowane wydarzenie w postaci zdjęć:

Niestety panowie saperowie nie chcieli mi zapozować do ujęcia.

Kathy Leonia, która i bombę z książek przeżyła.

PS. A to mały podarunek od Pure Morning. Dziękuję kochana bardzo bardzo:

PS2. Strasznie wolno mi Internet dziś chodzi...
Od dwóch godzin próbuję Was odwiedzić i nie mogę komentować normalnie postów Waszych, bo ciągle błąd połączenia wyskakuje.
I jak tu się nie wściec?