794. ZaTAGowana

Witajcie!

Dziś, aby poniedziałek wydawał się przyjemniejszy nieco, przybywam do Was z TAGiem, znanym roboczo jako: Dobre Myśli.

Nie pamiętam dokładnie kto mnie do tego nominował, nie mniej jednak na pewno było takich wesołych kilka osób, co to Leona wskazały, aby podumał nieco nad życiem swym.

Tak więc oto, co wykoncypowałam:

1. Styczeń, 8 lat temu.
Powoli rozpoczynała się panika tzw. sezonu maturalnego.
Stres, wielkie emocje i mnóstwo ważnych przyszłościowo decyzji. Kim będę, co chcę robić w życiu? Będąc w klasie biologiczno-chemicznej wybór jest prosty: medycyna, farmacja, fizjoterapia albo kierunki ścisłe na politechnice. Początkowo miałam w planach iść na farmację. Dobry fach, dobry zawód, praca pewna i kasa pewna. Myśl ta towarzyszyła mi przez 2 lata... aż do tego "gorące okresu".
Nagle pojawił się we mnie jakiś zgrzyt wewnętrzny.
Coś pulsowało, coś się buntowało... Ja i farmacja? Nie to nie jest to!
Ostateczną decyzję co do mojej przyszłości pomogła podjąć za mnie - paradoksalnie - moja polonistka.
Owa dama, nawiasem mówiąc, nie rozumiejąca zapędów twórczych wypracowań na 6 stron, jawnie mnie nie lubiła. Od zawsze powtarzała, że umysł ścisły - za jaki uważała całą moją klasę bio-chemiczną - musi wyrażać się krótko, precyzyjnie i zrozumiale. I gdy po raz kolejny, kręcąc głową nad moimi wypocinami, wypowiadała te słowa, wtem poczułam jakieś ciepło w duszy.
 Tak oto przyszło olśnienie. Z  klasy biologiczno-chemicznej idę na filologię polską!
Nie było łatwo, miałam pod górkę, ale udało się. Jestem teraz mgr.
Jako smaczek dodam, że napisane prace dyplomowe zadedykowałam - dla zgrywu - mojej pani od polskiego z liceum!

 2. Maj, 8 lat temu.
Obłożona notatkami i kserówkami, książkami i skoroszytami, siedziałam przy komputerze z otwartą Wikipedią odnośnie epok literackich, dzielnie i uczyłam się do matury.
Wtem, jakby z niechcenia, coś gdzieś kliknąwszy myszką w nieuwadze, otworzyła mi się główna strona Onetu. A tam na dole, widnieje niby niewinny slogan w czerwonej ramce: Nie wiesz co zrobić? Załóż bloga! Jedna sekunda, jedna myśl. To jest to!
Co więc zrobiłam?
Miast dalej poszerzać wiedzę swoją, zerwałam się z miejsca, rzuciłam wszystkie pomocy naukowe na podłogę i z wypiekami na policzkach przystąpiłam do tworzenia swego własnego miejsca w sieci. Nie przypuszczałam, że od tamtego momentu na stałe wpiszę się w blogosferę, figurując w niej jako Karia18.
Teraz głównie utożsamiam się z Leonem, nie mniej jednak założenie tego pierwszego bloga było dla niczym odkrycie ognia dla pierwotnych pociotków.

2. Kwiecień, 15 lat temu.
Być coraz chudsza, zapaść się, zniknąć przeminąć... Anoreksjo, królowa mojego ciała i ducha!
Błędny krąg maniakalnego odchudzania robił się coraz większy. Brak śniadania, brak kolacji, li suchy ziemniak na obiad. Czułam, że odpływałam powoli gdzieś w niebyt, do innego wymiaru, gdzie byłam tylko ja i moje nic-nie-ważenie.
Widziałam, że mojej rodzinie było ciężko, że szeptali po kątach, że płakali z bezsilności. Ale nic to, kiedyś mnie na pewno zrozumieją!
Na wieczór czekało mnie rutynowe badanie z osiedlową lekarką. Ot kolejna walka z wiatrakami.
Na ringu: chory umysł anorektyczki kontra umysł medyczny.
Weszłam do gabinetu jak zwykle nastawiona na odparcie ataku. Tym razem jednak od progu powitała mnie głucha, dzwoniąca wręcz w uszach cisza. Nie wiedziałam, czy mam usiąść czy stać jak stoję...
Dopiero po kilku minutach, starsza pani w białym kitlu, zdjęła z nosa okulary, spojrzała się mnie i zapytała się, czy naprawdę chcę umrzeć? Czy życie mi nie miłe? Żebym się zastanowiła jeszcze, bo tak naprawdę wszystko jest w moich rękach.
W pierwszym momencie nie zrozumiałam tego, co do mnie powiedziałam. Życie, śmierć? Przecież, ja tylko chciałam być perfekcyjna! Nie chcę umierać!
Wybiegłam z gabinetu jak w amoku, powtarzając w duchu mantrę, że chcę żyć. Biegłam ostatkiem sił przez osiedle, obraz mi się zamazywał przez płynące z oczu łzy. I gdy tylko z bijącym od emocji sercem i zamazaną płaczem twarzą wparowałam do domu, tak od razu rzuciłam się do kuchni.... i  zobaczyłam kotlety stojące na stole. Zaczęłam je jeść. Początkowo z obrzydzeniem, a potem z coraz większym smakiem.
Obręcz na żołądku pękła, serce się uwolniło a myśli stały się jasne.
I tak oto wygrałam z anoreksją.


A jakie są Wasze Dobre Myśli na ten tydzień?

Kathy i Leon