1040. O tym dlaczego jedzenie tostów jest niebezpieczne, cz. 2

Witajcie!

W zeszłym tygodniu żaliłam się Wam moją niezbyt miłą zębną - a konkretnie bezzębną - przygodą: Klik!

Wobec następującej po publikacji powyższej notki wesołej fali pytań i przekomarzań w stylu "co tam z mą samotną połówką zęba się dzieje" spieszę z dalszą częścią tej porywającej serce historii.

Otóż jakimś cudem - ach los sprzyja nieszczęśnikom szczękowym - udało mi się dostać na wizytę stomatologiczną.
Nie ukrywam, że szłam tam jak na skazanie, bo miałam różne wizje w łepetynie tegoż, jak owe spotkanie może przebiec.

A to ząb zostanie mi wyrwany na żywca, a to go zborują do cna, a to przez pomyłkę usuną nie tego gagatka co trzeba, a ja dalej będę męki syzyfowe znosić...

Nie mniej jednak, sam początek wizyty nie był taki zły.

Miła pani, od lat zajmująca się zębami całej rodziny, z uśmiechem przywitała mnie, wypytała o zdrowie wszystkich, po czym na fotel zasiąść kazała.

Potem latarką poświeciła, wylusterkowała sobie zębiska wszystkie, popatrzyła na biednego ułamańca i stwierdziła, że zaraz go naprawimy.

Leon już się cieszyć zaczął, że impreza będzie szybko i bezbolesna, gdy wtem dobiegł go znienawidzony w dzieciństwie dźwięk wiertła.

Jego przeczucia nie były bezpodstawne - zaczął się armagedon...
Nie pomogły żale, błagalne spojrzenia, czy łzy co lały się samoistnie.

Okazało się, że okolice zęba ułamanego trzeba było spiłować, zborować i zeszlifować tak, by w oczyszczone miejsce mogło być prowizoryczne lekarstwo położone.

Tym co odetchnęli  z ulgą i winszują sobie odwagi po bujnej historii pełnej grozy powiem, że to nie koniec męki...

Gdy już dziura została załatana a emocje nieco opadły i mogłam opuścić miejsce kaźni, dowiedziałam się, że to dopiero początek całej imprezy.
Mości ząb wymaga bowiem leczenia kanałowego.
Coś tam gdzieś tam się dostało w szczelinę ubytku i trzeba to wybadać.

Przede mną rentgen, kolejne wizyty i mnóstwo kasy wydanej...
Nie pomogły przekonania, że chcę zęba wyrwać i mieć z głowy problem.

Lekarka twardo upiera się, że da się zioma uratować.

Nie muszę dodawać, że po tym wszystkim gabinet opuściłam na miękkich nogach i wcale nie chcę tam wracać...

A Wy mieliście leczenie kanałowe?
Jak to wygląda?

Kathy i Leon