463. Szczyt sztytów...

Witajcie!

Dzień wczorajszy był jakiś crazy.
Zapomniałam jak się nazywam.

Wszystko zaczęło się od pobudki o 4 rano (słowami: czwarta rano), kiedy to wstać musiałam, aby wyszykować się na jazdy o godzinie 6.
Podobnie będę miała i jutro i w piątek.

Zapytacie po co wstawanie o tak wczesnej porze.
Niektórzy wstaną i w 5 minut się ogarną...

No ja niestety potrzebuję nieco więcej czasu, chociażby same mycie i wysuszenie kudłów zajmuje  z pół godziny.
Jeśli do tego dodać odzianie się i zgrabne umalowanie się - kolejne pół godziny.

Tak więc summa summarum - wyszłam więc z domostwa o 5 rano... po to by, czekać pół godziny na środek lokomocji w rozkopanej Łodzi.
Ów środek przyjechał oczywista spóźniony...

Nie mniej jednak, udało się i punkt 6 dotarłam do autoszkoły.
Wtedy zaczęło się.
Niewyspany Leon za kierownicą - hajże łamiemy przepisy drogowe!
Zapomniałam kręcić kierownicą, zapomniałam jak się skręca, nie widziałam strzałek ani pasów.
Jednym słowem - płacz i rozpacz i litościwy wzrok instruktora, który w newralgicznych momentach zabierał mi kierownicę.

Kolejny etap we wczorajszym, wesołym dniu - robota.
Jak byłam ciut po 8, tak zostałam do... 18.

Szefowa nie pozwoliła wyjść wcześniej, mimo że wyglądałam jak zombi.
Wiecie - początek roku szkolnego, to ludziom się przypomniało o kursach językowych  i hajże się zwalili tłumnie.
Nie mogłam zjeść, nie mogłam wypić, nie mogłam się wysikać...

Siedziałam i gadałam jak robot.

Do domu wróciłam padnięta i jak się ległam na łóżku, tak usnęłam od razu.

Co gorsza to dopiero początek września i sezonu zapisowego, więc jutrzejszy i dzisiejszy i następne dni mogą być podobne...

Kathy i Leon, który powinien napisać recenzję kosmetyczną, a nie lać wodę o jazdach i robocie...