38. Brak słów

Witajcie!

Po wczorajszym, ciężkim i męczącym strasznie psychicznie dniu mogę powiedzieć jedno.
Mam dość pogrzebów na przynajmniej jakieś lat 20.

Tyle łez ile wczoraj wylałam i ile chusteczek zasmarkałam to się w głowie nie mieści, bo - jakżeby inaczej - przeryczałam oczywiście całą uroczystość.
Jak tylko weszłam do kościoła i zobaczyłam trumnę - łzy same napłynęły do oczu...
Zresztą na dobrą sprawę wszyscy obecni na pogrzebie żałobnicy - grubo ponad sto osób - pochlipywali, smarkali i szlochali razem z rodziną.
Nigdy jeszcze nie widziałam aż takiej liczby osób w kościele, ani przy grobie.
 Tak samo nigdy nie widziałam tak wiele kwiatów, złożonych na grobie.
Objętością swoją zajmowały prawie 3 metry wysokości i szerokości.

Białe i kremowe róże...
Śnieg...
Białe znicze...
Przepiękny widok- jeśli w ogóle tak można powiedzieć.

Co do tej bliskiej mi osoby, trwałam dzielnie obok niej, trzymałam pod ramię, za rękę, dawałam wyraz temu, że jestem z nią i ją wspieram.
Tak samo towarzyszyłam jej podczas mszy żałobnej, oraz w wędrówce na cmentarz.
Poprosiła mnie o to, żeby być przy niej.

Myślę, że moja obecność w pewien sposób dała jej jakąś otuchę...

Co do innych akcentów pogrzebowych, żaden gafy szczęśliwie nie popełniłam, nie potknęłam się na śliskich posadzkach w kościele ani na lodowisku przed cmentarzem, nie wpadłam na trumnę ani do wozu pogrzebowego.

 Na komentarze odpowiem jutro, i tak samo jutro do Was zajrzę.
Dziś muszę jeszcze ochłonąć z tych wczorajszych emocji...

Dziękuję za miłe słowa pod wczorajszym postem.

Kathy Leonia